Το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων δεν αποτελεί ένα παράπτωμα κάποιων υπηρεσιακών παραγόντων που διαπράχθηκε εν αγνοία του Πρωθυπουργού. Ελάχιστοι πολίτες το πιστεύουν αυτό, όπως δείχνουν οι έρευνες. Η συντριπτική πλειονότητα είναι πεπεισμένη ότι ο Πρωθυπουργός ψεύδεται. Βεβαίως, δεν θα είχε κανείς την αυταπάτη να αναμένει ομολογία ενοχής. Η αγκίστρωση στην καρέκλα της εξουσίας και τα συμφέροντα που παίζονται με το μοίρασμα σε λίγους και σε κολλητούς των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης, δεν επιτρέπουν τέτοιες ευαισθησίες. Έτσι βλέπουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Την άρνηση στην αρχή, ακολούθησε η απόπειρα υποβάθμισης και συγκάλυψης του σκανδάλου. Την ένοχη σιωπή, διαδέχθηκε το ένοχο και απύθμενο θράσος, που προσπάθησε να μεταθέσει την ευθύνη στα θύματα των παρακολουθήσεων. Όλα αυτά τι δείχνουν; Έναν Πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που έχουν δημιουργήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό για την παρακολούθηση των πολιτικών τους αντιπάλων. Που θεωρούν ότι το μέσο για να «πειστεί» ένα άλλο πολιτικό κόμμα, που αρνείται να συμπράξει μαζί τους κυβερνητικά, είναι η χειραγώγησή του μέσω παρακολούθησης και εκβιασμού. Έναν Πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που θεωρούν τον εαυτό τους πάνω από τη νομιμότητα, τους θεσμούς, τα συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες και το κράτος-δικαίου. Μιλάμε για πρακτικές που ξεπερνούν κάθε όριο αλαζονείας και θυμίζουν αυταρχικά και ανελεύθερα καθεστώτα. Από την άλλη πλευρά, η αντίσταση στον έλεγχο και η παρεμπόδιση της διαλεύκανσης ενός τόσο σοβαρού σκανδάλου, όσο περνάει ο καιρός στοιχειοθετεί ένα νέο μεγάλο σκάνδαλο. Όμως ένα έγκλημα δεν είναι ποτέ δυνατόν να διορθωθεί με νέα εγκλήματα. Και το ερώτημα είναι: πρόκειται για απώλεια ψυχραιμίας ή η αλαζονεία τους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς συνέπειες; Θα ήταν εντελώς αδιανόητο σε οποιαδήποτε χώρα με ώριμη δημοκρατία ένας Πρωθυπουργός να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για ένα τέτοιο σκάνδαλο και να παραμένει στη θέση του και ακόμη πιο αδιανόητο να παρεμποδίζει τον έλεγχο της υπόθεσης από την αρμόδια Εξεταστική Επιτροπή του κοινοβουλίου. Δυστυχώς όλα αυτά, αναδεικνύουν τελικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αποσταθεροποιητικό παράγοντα για τη δημοκρατία. Εάν προσθέσουμε και την αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, την υπερφορολόγηση, τη χωρίς προηγούμενο κοινωνική φτωχοποίηση και την εκτόξευση του χρέους σε ιστορικό ρεκόρ, τότε μιλάμε για μια κυβέρνηση που έχει εξελιχθεί γενικότερα σε αποσταθεροποιητικό παράγοντα για τη χώρα. Ελπίζουν μετά από όλα αυτά να τους σώσει η προεκλογική παροχολογία με τα χρήματα της υπερφορολόγησης. Πάντως την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που αποδείχθηκε ανίκανη, αναξιόπιστη και υπόλογη για θεσμικές εκτροπές δεν την έσωσε.
Αποσταθεροποιητικός παράγοντας η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τη δημοκρατία και τη χώρα
